فعلا عضو نشوید :

این برای اولین بار است که توسط وب "آنتی إف. بی. آی {آنتی فراماسونری،بیلدربرگ،ایلومیناتی}" در وب های اینترنتی به صورت تخصصی به موضوع کابالا پرداخته می شود. ما تقریبا تمام سایت ها و وبلاگ های اینترنتی که میتوانند دراین زمینه مرتبط باشند را بررسی کردیم و تا بحال در هیچکدام از آنها به این دقتی که ما به یاری حق به موضوع کابالا میپردازیم، برخورد نکرده ایم. اکثر مطالب برای اولین بار توسط خود ما تایپ شده و با وجود مشغله بسیار زیاد، زحمت و زمان زیادی صرف آن گشته است. لذا لطفا دربرداشتن مطالب، گذاشتن منبع را فراموش نفرمایید. لازم به ذکراست عمده مطالب ذکر شده در این باره از کتاب "کابالیسم" با تدوین وتنظیم استاد "داوود رنجبران" و منتشر شده توسط انتشارات "ساحل اندیشه تهران" گردآوری شده است البته مقداری تخلص و اضافات بر پایه تحقیقات از متون دیگر نیز برداشت شده که انشاءالله با کامل شدن و درپایان کل مطالب، درانتهای ابحاثذکر خواهد گردید. قبل از شروع ضمن تشکر از شما بخاطرانتخاب و مطالعه مطالب این وب، با پیشنهادات و انتقادات خود درقسمت نظرات ما را در ارائه هرچه بهتر مطالب یاری نمایید. با تشکر

مقدمه

اصل عرفان به معنای شناخت خداوند متعال و تقرب جستن با نیت الهی به سمت اوست و قبول سختیها درراه خداوند که قطعا حاصلش تسلط برنفس وبریدن ازگناهان میباشد والبته شاید دراین راه خداوند تواناییهای خاصی هم به بنده اش بدهد، توانایی هایی که فرد تقرب یافته آنرا کتمان کرده و اسرار مگو را برای دیگران باز نخواهد کرد.

تجربه عرفانی در مفهوم گسترده خویش در سنت های دینی اسلام، مسیحیت، یهودیت وادیان ابتدایی رخ داده اند. اگر بخواهیم تجربه عرفانی را در شکل محدودش تعریف کنیم به شاخه های متعددی برمی خوریم که شامل: آفاقی و انفسی، الهی و غیرالهی، اتحاد با خدا، عرفان سلوکی یا جذبی وعرفان آپوفاتیک کاتافاتیک، میباشد. { عرفان آپوفاتیک که از واژه یونانی (Apophasis) به معنای سلب و سکوت مشتق شده, در مقابل عرفان کاتافاتیک قرار می گیرد که از واژه یونانی (Kataphasis) به معنای ایجاب و گفتار اشتقاق یافته است. عرفان نوع اول مدعی است که از موضوعات یا گزاره های واقع نمای مربوط به تجربة عارفانه سخنی نمی توان گفت. این امور یکسره وصف ناپذیر یا بیان ناپذیرند. در مقابل، عرفان نوع دوم به طرح دعاوی ویژه ای در متن تجربه های عرفانی می پردازد. 

یک نمونه از عرفان نوع اول در متن قدیم تائو با نام تائوته چینگ تألیف لائوتسه (قرن ششم قبل از میلاد مسیح) دیده می شود که با این کلمات آغاز می شود:« حتی عالی ترین آموزه ها هم خود تائو نیست. حتی عالی ترین نام برای تعریف آن ناکافی است. تائو بدون کلمات هم می تواند توصیف شود و بدون نام هم می تواند شناخته گردد »(لائوتسه، ????). 

در تقابل با این گونه درک از آپوفاتیک و کاتافاتیک، توماس کیتینگ چنین استدلال کرده که عرفان مسیحی به قوت، وجود خدا را ناشناختنی می داند. در عوض، تمایز میان این دو نوع عرفان به روشنی به تفاوت هایی موجود در دستور تهیه «طریقت عرفانی» باز می گردد: یکی از تکینک های مثبت استفاده می کند و دیگری فقط از توصیه های سلبی برای تهیه و تدارک آن بهره می جوید. در تهیه و تدارک از نوع کاتافاتیک، توضیح کلامی، اقامة دلیل، تصویر سازی، حافظه و مشاهده برای درک موقعیت هشیاری عرفانی مورد نظر قرار می گیرد؛ اما تهیه و تدارک از نوع آپوفاتیک، متضمن عمل «تخلیه» از هرگونه محتوای هشیاری به منظور «خانه تکانی» برای ورود خدایی است که ورای ماهیت های استدلالی و حسی ما است (کیتینگ، ????، بخش?). }
قبالای یهودی نیز در رایج ترین صورت از عرفان سلوکی است که هدف عارف در آن، وارد کردن کیفیت رب النوع بودن در زندگی باطنی خود است. با این وجود این که قبالا در صور سلوکی خود حتی در تعریف گسترده عرفان، عرفان باشد یا نه، جای تردید دارد. گرچه به لحاظ آموزه اتحاد با رب النوع ومطلق بی نهایت میتوان آنرا شبه عرفان دانست!
 آیین قبالا را عرفانی یهودی و سنتی شفاهی بر می شمرند که نخستین بار ازقرن یازدهم در میان یهودیان اسپانیا و جنوب فرانسه رایج گردید و پس از دوقرن، نخستین آثار مکتوب قبالایی که بر تفسیر عرفانی براسفار پنجگانه تورات استوار بود، به وجود آمده است. هسته اصلی قبالا را میتوان در گفتارهای تلمود و در دوبخش "خداشناسی" و"خود شناسی" دنبال کرد. البته بخش اعظم قبالا، حول محور نجوم، حروف و اعداد بنا گشته است. قبالا، که عصاره بنیادین تفکر عرفانی یهودی است، از یهودیت خاخامی (فقیهانه یا قشری) باز شناخته میشود.

به اعتقاد جامعه ی یهودیان ایران، شاخه های نظری این دین، چون فلسفه وتاریخ یهود، هرگز به شکل سیستماتیک و آکادمیک در ایران (معاصر) راه نیافت. ایشان، اکثر علمای یهود ایران را، "عالمانی سنتی و مشغول به احکام و امور اجرایی جوامع خود" می دانند که کمتر به مباحث نظری می پرداختند و یا حداقل به نشر و بسط این حوزه - از جمله قبالا - همتی نگماشتند. لذا در باور یهودیان ایران، در ایران و در سده های اخیر نامی از دانش و دانشمندان قبالایی به چشم نمی خورد، هر چند که در میان عوام یهودیان، قبالیست بودن بیشتر لقبی است حاکی از علم و حکمت بالای دینی و به اصطلاح، "هرکه دانش واطلاعات دینی اش بیشتر است، حتما راهی به قبالا هم دارد" و به عبارتی دیگر، قبالا نقطه اوج علوم یهودی در نزدیک خاخام تلقی می شود. با این حال معدود خاخام هایی در ایران را به دانش قبالا معروف می دانند، کسانی چون "ملا درویش شیرازی"، "خاخام اورشرگای یزدی" (و چند نسل بعدی او) و "ملا موشه هلوی کاشانی"، که متعلق به دویست تا سیصد سال پیش بوده اند.
بخش هایی از متون زوهر و قبالا درکتب ادعیه ونمازهای روزانه واعیاد یهود وارد شده اند که "پاتح الیاهو" معروفترین آنهاست. این متن ضمن مدح خداوند و برشمردن صفات او، به شرح مختصر ده سفیروت (سلسله مراتب میان جهان مادی و وجود خدا) می پردازد واز مکالمه های میان خدا و موسی سخن به میان میاورد.

اما درکنار این باوریهودیان ایران، دیدگاه دیگری مبتنی بر واقعیت جاری درمیان ساحت های مختلف ایران وجهان وجود دارد که سیطره ی قبالا را ازحد وحدود یک آموزه شریعت مدار صرف، فراتر می برد وبدان رنگ و بوی عرفانی تاثیرگذار، جذاب وبعضا مخرب میدهد. این شکل قبالای امروزکه ریشه در مناسک وباورهای دیروز سردمدارانش دارد مؤید جریانی نرم و پنهان است که نتیجه ی آن گرایش به آرمان صهیونیزم است.

شایان ذکر است که در این پژوهش سعی بر آن بوده که نظریات مختلف وحتی الامکان بدون نگاه جانبدارانه، به قبالا بررسی شود تا بتوان ازلابه لای نظریات مختلف (به خصوص اعتقاد یهودیان ساکن در سرزمین های اشغالی به عنوان مبلغین ومروجین اصلی قبالای امروز) به کنه حقیقت جاری و رازآلود قبال دست یافت و شکل به راستی، گسترده و جهانی شده ی آنرا به نگارش درآورد.

 ادامه دارد...
منبع: WWW.ANTIFBI.PARSIBLOG.COM